Onih par stotina stanovnika gradske jezgre koji su preživjeli ugostiteljsko-turističku opsadu Splita nalazeći svoju zlu sreću što su se našli usred okupirane destinacije ne trebaju se čuditi što su prepušteni sami sebi. Armija turističkih okupatora nema vremena za njihove probleme, od pustih delicija koje se od zore do sitnih noćnih sati nakuvavaju u Dioklecijanovoj palači, koja se pretvorila u veliku kužinu, dopadne ih samo smradni dim iz restoranskih fumara, a od muzičkih točaka koje zabavljaju ovisnike o destinacijama o ponistre im udara samo neartikulirani bas.
Lako je ostalim Splićankama i Splićanima, oni u Palaču navrate samo slučajno, budući da više nemaju nikakve potrebe za sadržajima koji se ondje nude; tamo nema ničeg za njih, a posebno u sezoni, kad naša destinaci...